خســــــــــــــــــــــــــــــــــــته ام . . .
خسته ام از دست روزگاری كه پائيز و بهارش يكيست.
خسته از دست روزگاري كه عاشق شدن و عاشق بودن تنها دليل و بهانه است .
خسته و غمگين از شكست عشقي كه هنوز برايم دليلش مبهم نيست.
خسته ام از دست روزگاری که همانند دو خط موازی ما را از آغاز در کنار هم گذاشت و تا پایان به هم نرساند.
غمگين و گرفته همچون ابري بي باران كه هيچ بهانه و دليلي براي گريستن ندارد.
تنهـــــــــــــــــــــــــــــــايــم ...
تنهايم و در انتظار لحظه وصالم .
نه آن لحظه اي كه عشق و معشوق به هم مي رسند; لحظه اي را كه عاشق در خاك و معشوق در خواب.
همان لحظه اي وصالي را كه فرهاد به پاي شيرين گذاشت.
دلشــــــــــــتكسته ام...
دلشكسته از هجر كسي كه غرورم را به خاطر وجودش شكستم و در آخر تنهايم گذاشت.
دگر كسي از تو برايم نميخواند.
دگر اين قصه ها براي شكسته دلي چون من تكرار نميشود.
دگر وجودم را به وجود كسي وابسته نمي سازم.
با كه بشكنم اين بغض سنگين و در گلو خفته را ؟
با كه بگويم آنچه را كه از دست معشوقي كه دلشكستگي ام را به دل دادگي اش ترجيح داد ؟
دلــــــــــــــــــــــــــگيرم . . .
از روزگاري كه بي دليل فراموش كرد آنچه را كه ميان من و تو گذشت.
روزگاري كه فاصله و سردي را به وجود آورد تا دگر هيچ پرستوي عاشقي به انتظار بهار ننشيند.
كــــــــــــــــــــــــــــــــــــاش...
كاش اين شاخه جدا شده از درخت را بي تفاوت نمي سوزاندي.
كاش ميدانستي كه درون اين قلب شكسته چه آرزوهايي به انتظار نشسته بود .
كاش آن روز كور ميشدم و تورا براي اولين بار نميديدم .
در حسرت ديدار دوباره ات اشك غم سيلابي از دردهايم را فراگرفته و صداي شكستن دلم را كه همچون صداي خورد شدن برگ زرد درختان در زير پاي مسافري كه هدفش نامعلوم است به گوش مي رسد.
اما نه تو آن شيريني كه در غم فرهادش بميرد و نه آن معشوقي كه درد عاشق را بداند.
تا به كي بايد بر سردر اين قلب شكسته ام فقط نام حك شده تو بماند در حالي كه ميدانم حتي روزي به ياد نمي آوري كه چه كسي براي داشتنت مي خواست از دنيا بگذرد ؟
تا به كي بايد در دنيايي كه رسم مردمانش شكستن است بر گذرگاههاي عبورت منتظر بمانم . تا به كي بايد به خاطر تو بازيچه دست اين و آن شوم ؟
كاش فقط بودي تا دنيايي از دلتنگي هايم را به رخت می کشیدم.
............
